جامعه کهنه

نوبل ادبیات امسال سقوط کامل به عوامگرایی بود. باب دیلن ادیب نیست. هر چیز دیگری هست باشد اما نمی توانم او را در کنار فاکنر و همینگوی و کامو و مان قرار دهم. نوبل در انتخابهای اخیرش نشان داده است ادبیات رو به زوال است. مشی عوامانه نوبل امیدوار کننده نیست. هر پدیده ای اوجی دارد و زوال و مرگی. این انتخاب نوبل و انتخاب سال پیشش نشان داد ادبیات مرده است و دیگر متعلق به زمانه ما نیست. پدیده ای است متعلق به گذشته. نوبل افتاده است به گیج بازی و خراب کاری. شخصا متعجبم از اینکه هر انتخابی نوبل بکند هستند کسانی که از این افتضاح حمایت کنند. انگار هویت ما به هویت نوبل بند جامعه کهنه ...

رفتم بیرون، مگامال که در اکباتان است بلکه چیزی بخرم که نمی دانستم چیست. به چیز خاصی نیاز نداشتم این یعنی غمگینم. زود برگشتم. زیاد دل و دماغ نداشتم. مگامال هم خلوتتر از آن بود که سرحالم بیاورد. بعد رفتم کمی کتابها را نگاه کردم. کتاب خاصی هم نمی خواستم. سریع راندم تا خانه و اینجور روزی گذشت که می شد روز خوبی باشد اما روزی معمولی شد با هزار جور خیال و فکر.

جامعه کهنه ...

جواهر ده، روستایی است نزدیک رامسر. از نوشهر تا رامسر راندیم و بعد انداختیم توی راه باریک روستایی که از کوه بالا می رفت و دور تا دورش درخت بود. آرام بالا می کشیدیم و دور می زدیم و راه پرپیچ و خم بود و خلوت. بعد بالاتر که رفتیم از ابرها هم رد شدیم و ابرها زیر پای ما بودند و خانه ها با سقفهای شیروانی رنگی به دید می آمدند. ابر توی آسمان معلق بود و باد ابرها را از دره سبزی رد می کرد و هل می داد به سمت شرق و ما حرکت ابرها را سیاحت می کردیم که حال دود را داشتند. انقدر بالا رفتیم تا به جواهر ده رسیدیم و این یعنی چهل دقیقه رانندگی. ورودی ده عوارض گرفتند. کار زشتی بود. خو جامعه کهنه ...

امروز ناگهان تصمیم گرفتیم به شمال سفر کنیم. توی تهران مختصری بدن درد و آبریزش از بینی و چشم داشتم و گمان کردم سرماخوردگی دارم. اینجا آمدم تمام این مشکلات برطرف شد. معلوم شد هوای سنگین پایتخت مسبب آن حس سرماخوردگی بود.

راه کاملا خلوت بود. هوا هم اینجا کمی خنک و عالی است. شب رفتم و کمی قدم زدم. مدتها بود که به این سکوت نیاز داشتم. توی محوطه چندتایی تاب هست که سوار شدم. تاب و زمین ریگ ریزی شده آدم را پرت می کند به ایام کودکی.

جامعه کهنه ...

 روز تولدم است. 

جامعه کهنه ...

خسته بودم. کمتر جسمی و بیشتر روحی. همین شد که هر کس در می آمد می گفت بالای چشمت ابروست ممکن بود پیامدش خطرناک باشد. خلاصه بهتر بود با توجه به شرایط نامناسب چرخه بیوریتم کار را تعطیل کنم و بنشینم خانه و کمی کتاب بخوانم. بلکه آرامتر شوم. 

جامعه کهنه ...

دو روز ملال‌آور داشتم. اگر برای روزهای تعطیل برنامه‌ای نداشته باشی و حوصله کتاب و مطالعه هم نداشته باشی، پنج‌شنبه و جمعه سخت می‌گذرد. بیشتر این دو روز را نفهمیدم چه طور گذشت. ملال و خمودگی این دو روز امروز هم که سر کار آمده‌ام در تنم هست. به هر حال یک جوری بر طرف می‌شود تا غروب. هوا امروز پاییز و خنک شده بود. دیگر پاییز دارد خودش را تحمیل می‌کند.

جامعه کهنه ...

چند روز پیش بعد از عمری رفتم آزمایش خون و این حرف‌ها. امروز که پنج‌شنبه باشد نتایجش را گرفتم. طبق آنچه حدس می‌زدم کلسترول خونم در مرز است و در واقع خارج از حد مجاز است. یکی دو تا چیز میز دیگر هم در خون کم و کاست بود که مربوط می‌شد به تغذیه بد و کم شدن ویتامین‌ها در بدن. ورزش سنگین نیاز به مکمل‌هایی دارد که من نمی‌خوردم. حالا یک بسته مولتی ویتامین خریده‌ام که روزهای تمرین بخورم و اوضاع سامان پیدا کند. در مورد کلسترول هم باید بیشتر حواسم جمع غذا باشد. آزمایش را که گرفتم بردم پیش دکتر. دکتره گفت وزنت زیاده. من فقط نگاهش کردم بعد گفت نه زیاد نیست باز من نگا جامعه کهنه ...

ساعت نزدیک یازده شب است. هوا امروز خاک آلود بود تمام صورتم از خاک سوخت. مختصری به خاک حساسیت پوستی دارم. دو به شک بودم که باشگاه بروم یا نه که دیدم اصلا کارت باشگاه همراهم نیست پس قیدش را زدم. آن حس تلخی که محصول حساسیت پوستی است در تنم هست دلم چیزی می خواهد مثل تخمه آفتابگردون بشکنم و فوتبال ببینم و نبینم و همراهش خم کتابی ورق بزنم. بلکه حالم به شود.

جامعه کهنه ...

من عاشق صدای استاد محمدرضا شجریان هستم. کم و بیش جز موسیقی سنتی به موسیقی دیگری هم گوش نمی‌دهم. روزگاری که جوانتر بودم، گوش دادن هم سن و سالان من به آواز استاد (که مثل ماهیت موسیقی سنتی کند و غمگین است) مایه تعجب و گاهی اوقات ریشخند بود. گوش دادن به موسیقی سنتی مختص مسن‌ترهای افسرده حال بود نه جوان‌های پر شور و حال. اما این علاقه خانوادگی در ما بود، با برادرم هر هفته پول‌هایمان را جمع می کردیم و کاستی از استاد می‌خریدیم. نوار فروشی‌ای که ازش نوارها را می‌خریدیم در خیابان شریعیت نزدیک میدان آزادی یا درست‌تر بگویم نبش خیابان 24 آذر بود. نمی‌دانم هنوز جامعه کهنه ...

آخرین بار پنج سال پیش رفتم آزمایش. چند روز پیش بعد از این همه سال باز رفتم آزمایش. پنج سال پیش مختصری چربی خون داشتم حالا نمی دانم چی به چی خواهد بود. قرار بود اول بروم آزمایشگاه مسعود که در خیابان میرداماد است. اما چون خواب ماندم همین نزدیک خانه در خیابان کاشانی یک آزمایشگاه جستم و رفتم.  عجالتا در آن وقت صبح (ده دقیقه به هفت) همین آزمایشگاه هم شلوغ بود. نیم ساعتی وقت گرفت اما خب کاری بود که باید انجام می شد، چه بسا بهتر است هر سال آدم سری به آزمایشگاه بزند. گو اینکه با آزمایش و بدون آن عمر آدم تقریبا یکسان است اما بحث این است که خوب زندگی کنیم و سالم و با ن جامعه کهنه ...